(Gogo Note: this post is one of my very first-and most controversial-blogposts in the web. This is about my reproaches regarding the most basic unit of society where I belong... my Family. Perhaps this would supply my special wish for this 18th year of life for me.
A little History: I wrote this in fs blogs, June 26, 2006. It was entitled "Are They my Family?" I was already walking in the Way some time, so I may say that I am not scandalized of posting this over the net. That proved to be wrong, because many people were scandalized upon viewing this; among them is my dete, or sister. It became a cause of a little reprimanding, and a lot more controversy, that made me decide that this post should be transferred to my account in Xanga, on July 05, 2006, as a private post so that I can retrieve it sometime later... that would certainly be NOW.
What's inside the "controversial" blog? Read on... Please understand the contents, and if you feel scandalized, don't worry, it's only for the contacts. A related post will follow later.)
meron akong problemang pinapasan... isang problemang mahirap harapin, at sana, ay maharap ko na talaga.
isang araw ay kinausap ako ng pamilya ko. napapansin nila na nagbago na ang pakikitungo ko sa kanila, habang mas gumaganda naman ang pangalan ko sa mga kaibigan ko, at mga kakilala ko sa labas. alam ko na nawawalan na ako ng panahon sa kanila, at dinedevote ko na ang panahon ko para sa mga kakilala ko sa labas.
ang sabi ng isa, "ayusin mo ang tym sked mo." ang sabi ng isa, "gumawa ka naman sa bahay."
pero ang sabi ng isa...
"kami ang pamilya mo, hindi sila. wala silang magagawa sa iyo , kami lang. nagpapayabangan lang kayo sa Simbahan, nagpapataasan ng yabang. sila na lang ang laging tinutulungan mo. paano na kami? wala na ba kaming puwang sa puso mo? pinanganak ka para tumulong sa amin, hindi sa kanila. tatandaan mo yan!!!"
dahil dun, nasaktan ako, mas lalong naginit ang inis ko sa kanila. hindi nila makuha ang impresyon ko. hindi sa nagrerebelde ako sa kanila, pero kilangan ko lang naman ng pagkakaintindihan. hindi ko kasi maintindihan. mahal na mahal ko sila, at alam ko na ginagawa rin nila ang lahat upang iparamdam na mahal nila ako. pero dapat bang sabihin ng isang tao yun?
alam ko sa sarili ko, hindi lang sila ang pamilya ko. ang lahat ng mga nakakasalamuha ko, pati sila ay pamilya ko rin!!! mula sa mga kasama ko sa Altar Servers, hanggang sa mga kasama ko sa paglalakad sa daan, hanggang sa mga ka-batchmeyt ko sa ICPS, hanggang dun sa mga naging guro ko, hanggang dun sa mga taong nakilala ko nang di-sinasadya, hanggang sa inyo na mga friends ko sa friendster, at hanggang sa mga taong naiinis at nagagalit sa akin, to the point na sumpain nila ako... lahat sila ay pamilya ko, at walang makakagalaw sa kanila.
pero ang mali ko lang dun, ay ang pagkawala ko ng panahon sa tunay na pamilya ko. dahil dun, ay humihingi na ako ng kapatawaran sa kanila, kasabay ng pangakong mas lalo akong magdaragdag ng panahon para sa kanila. sana, ay matanggap nila ito. sori sa lahat ng mga panahon na nawalan ako ng panahon para sa kanila. hindi ko sinasadya. mahal na mahal ko sila!!!
bilang pagtatapos, ay hayaan ninyo akong kumuha ng ilang bahagi ng akda ni Kahlil Gibran, ang sumulat ng "The Prophet":
And a woman who held a babe against her bosom said, "Speak to us of Children."
And he said:
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you, yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts.
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.
mula sa harap ng Kompyuter at sa kaibuturan ng aking puso, Hunyo 26, 2006
No comments:
Post a Comment