the 31st of july... (the birthday essay 2006)

It is the end of another day... another month... another year...

and the coming of another one...

I always think of it as another sunset and sunrise... the end of a busy day, and the beginning of a brand new morning...

kung iisipin nga naman, malapit nang matapos ang isang taon ng buhay ko... at kung iisipin lang din naman,... I will pass that year with tears in my eyes... both of joy and sorrow.

JOY, dahil sa mga masasayang mga happenings sa buhay ko, lalo na yung mapasama sa Second Community of the NeoCatechumenal Way sa aming parokya. mas marami akong nakilala pa na mga kasama sa komunidad, marami ding mga attitudes na sinusubukang ko namang maki-ride. masaya nila akong tinanggap... masaya din ako kasama sila!

isasama ko pa dun yung mga experiences ko sa loob ng seminaryo, kasama ang mga Rogationists, kahit na hindi ako natanggap sa loob, ok lang, kasi at least, naging memorable yung 5 days na yun... tsaka at least, meron na akong masasabi dun sa mga nais na pumasok sa loob.

idadagdag ko na rin doon yung mga nakilala kong mga tao na nagdala sa akin sa kung nasaan ako ngayon. mahirap yung pinasukan kong mga responsibilities, pero nakakayanan ko pa rin, kasi andun yung mga taong yun na nagmamahal, at nagdarasal para sa akin... alam ko yun...

ang aking paglilingkod sa Legion of Mary tsaka sa Ministry of Altar Servers, dadadagan ko pa ng Parish Youth Ministry... yun ang mas lalong nagdala sa akin sa aking mas lalong pinatinding paglilingkod...

ang mga kaibigan ko sa eskwela, na laging nandiyan to guide me... sa panahon ng inisan, laging mga kakosa ko... kung may trip-tripan, laging mga kasama... alam ninyo, kaka-miss ang mga classmates ko, lalo na ngayong hindi na kami nagkakasama ng ganung katagal... sana, magkasama-sama uli kami...

ang mga lagi kong kasama sa Simbahan, lalo na yung mga kakosa kong youth sa community at sa parokya... kung hindi dahil sa kanila, hindi ako ganito ngayon...

at syempre, ang aking pamilya. lagi silang nandyan sa panahong kailangan ko sila... sa pera man, kung may problema man, tsaka sa iba pang mga bagay. I'm not who I am with them... I'm truly thankful for them... I want them to be more proud.

masaya ako... hindi dahil meron akong mga natatanggap na mga papuri, pero dahil nakakapaglingkod ako sa kapwa ko... masaya ako dahil I am doing what I was supposed to do. dahil doon, talagang masaya ako.

SAD, dahil sa katotohanan na kahit maraming humahanga at pumupuri sa akin, there are still some who has doubt with what I am doing. ang iniisip nila, eh kakaiba akong tao. inaamin kong tao lang ako, nagkakamali. paulit-ulit kong sinasabi yon, kasi mahirap talaga. kahit na ganyan sila, ay patuloy kong itinataas sila sa Panginoon, kasi alam kong Siya lang ang nakakaalam sa mga mangyayari sa akin.

there is my "prophetess" friend, prophetess kasi nakakakita daw siya ng mga apparitions... ewan ko sa kanya. lagi niya akong binabalaan ng mga bagay na alam ko, ay kailangan kong maniwala sa mga sinasabi niya, pero hindi niya ako talaga mapaniwala... kasi paano kung hindi totoo ang mga sinasabi niya... ewan ko talaga sa kanya.

there is my brother, eventhough he's always there for me, hindi pa rin siya bilib sa akin... hindi ko talaga maintindihan sa kanya... pero bahala na si God sa kanya, at sa kanilang lahat, kaibigan man, o kaaway...

and the sun is setting, the end of another day, another month, another year... pero kung ano man ang mangyari, I know that there is still the sunrise, a new day, a new month, a new year, well, my 16th year of life...

if there is a sun setting, there is always a sun rising... full of hope. full of adventures. full of service. full of aspirations. full of dreams. full of life.

KALOOBAN NG DIYOS ANG MANGAYARI NAWA... MAGPAKAILANMAN!!!

GOD'S WILL BE DONE... ALWAYS!!!

AMEN!!!